பச்சைப்புடவைக்காரி -- அழியாத கோலங்கள்

பச்சைப்புடவைக்காரி

என் எண்ணங்கள்

அழியாத கோலங்கள் 

மிதிலையே மகிழ்ச்சியில் மூழ்கியிருந்தது. திடுக்கென்று ஒரு லேசான இன்ப அதிர்ச்சியுடன் மக்கள் மனம் பூராவும் ஆனந்தம் பொங்கிக் கொண்டிருந்தது. எதிர்பாராத வகையில் பனித்துளி ஒன்று திறந்த மார்பில் பட்டால் சிலிர்க்குமே, அந்த உணர்வு.

இயற்கைக்கு முரணான இந்த மாற்றம் எதனால் ஏற்பட்டது? ஒட்டு மொத்தமாக அனைத்து உயிரினங்களுக்குமே மனம் உற்சாகமாகத் துள்ளும்படியாகச் செய்தது எது?

அதற்குக் காரணமானவனான, அப்போது அந்த ஜனகபுரிக்குள் தன் பொற்பாதங்களைப் பதித்த, ராமனுக்கே அது தெரியாது. மாமுனிவர் விஸ்வாமித்திரர் முன்னே செல்ல, அவர் வழிகாட்டலில் அவருக்குப் பின்னால் அமைதியாக ஆனால், கம்பீரமாக நடந்து வந்து கொண்டிருந்தான் ராமன்.

இவனுக்குப் பின்னால் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தபடி, அண்ணனுக்கு எத்திசையிலிருந்தும் எந்தத் தீங்கும் நெருங்கிவிடாதபடி, பாதுகாப்பாக வந்து கொண்டிருந்தான் லட்சுமணன்.

அந்தப் பகலிலும் பளிச்சென்று ஒரு நிலவு தென்பட்டது ராமனுக்கு. சற்றே தலைதூக்கி, நிமிர்ந்த நன்னடையுடன், நேர்கொண்ட அவனது பார்வையில் பட்ட அந்த நிலவும் சட்டென மேலும் ஒளிர்ந்தது. 

நான்கு விழிகளின் பார்வை சந்திப்பில் இரு மனங்கள் ஒன்றாகிவிட்ட அதிசயம் அங்கே நடந்தது. அதுதான் முதல் பார்வை. சந்திப்புகூட இல்லை. ஆனாலும், என்னவோ பூர்வ பந்தத் தொடர்புபோல மனங்கள் மட்டும் கலந்துவிட்ட அற்புதம் அங்கே நிகழ்ந்தது. அவள், பெண்மையின் இயற்கையில் தலையைத் தாழ்த்திக் கொண்டாள்.

ஆனாலும், உப்பரிகையிலிருந்தபடி அவள் அப்படிச் செய்ததால் அந்தத் தாழ்ந்த பார்வையும் அவனைச் சுற்றியே வேலியிட்டிருந்தது. சாலையில் தொலைதூரத்திலேயே நடந்து வந்து கொண்டிருந்த அவனைப் பார்த்தவளுக்கு அவன் நெருங்கி வரவர, அதனால் விரிந்த அவள் விழிகள் தாழ, அப்போதும் அவன் அவள் பார்வைக்குள்ளேயே சிறைபட்டிருந்தான்.

ராமனும் அவளுடைய பார்வை கொக்கியில் தன் பார்வை சிக்கிக் கொண்டுவிட்டதை அறிந்தும், அதிலிருந்து மீளமுடியாமல் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தான்.

எல்லாம் அறிந்த முனிவரோ மெல்லிய புன்னகையுடன் வேகமாகவே போய்க் கொண்டிருந்தார். ராமனுக்கும் தவிப்புதான், அவருடைய அடி ஒற்றியே போக வேண்டியிருந்ததால் அவருடைய வேகம் அவனுக்கு மனவருத்தத்தைத் தந்தது. மெதுவாகப் போகமாட்டாரா இவர்? அந்த உப்பரிகையை வேகமாகக் கடந்து விடுவோம் போலிருக்கிறதே. கட்டாயப்படுத்தி பார்வையை விலக்கிக் கொள்ளத்தான் வேண்டுமா?

கால்கள் மேலும் நடக்க மறுத்தன -- அழகே மொத்த குத்திகையும் 

எடுத்துக்கொண்டதைப்போல் உப்பரிகையில் மைதிலி நின்று கொண்டிருந்தாள் --- 

ஆயிரமாயிரம் பேர்கள் நடந்து செல்லும் அந்த அரண்மனை சாலையில் அவள் ஒருவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள் ------

கால்கள் முன்னே நடந்தாலும் ராமனின் கண்கள் மட்டும் பின்னே நடந்துகொண்டிருந்தது - பார்த்த அழகை ஆராதித்துக்கொண்டிருந்தான் ராமன் ...பார்த்த கண்கள் பரிதவித்தன --- 

பரந்த உள்ளங்கள் மஞ்சம் விரித்துக்கொண்டிருந்தன ---  

இவன் தான் இனி எனக்கு என்றாள் வைதேகி --இவள் இல்லையேல் என் உயிர் இல்லை என்று சொல்லிக்கொண்டான் ராகவன்.

அம்மா தாங்கள் சத்துருகன் திருமணத்தை அல்லவா இன்று சொல்வதாக இருந்தீர்கள் - மீண்டும் ராகவனிடமே சென்று விட்டீர்களே --- 

ரவி அனைவருக்கும் மூலம் ராமன் --- எங்கே ஆரம்பித்தாலும் அது அவனிடமே  போய் சேரும் ---- 

இன்னும் கேள்..

சீதையின் இதயம் அங்கே அவ்வளவு காவலர்கள் இருந்த போதும் திருடு போய்விட்டது - இதை அறிந்தவள் சுருதகிருதி --

குசத்துவஜன் (Kushadhwaja), மிதிலை நாட்டு மன்னர் ஜனகரின் இளையதம்பி . இவரின் மனைவி சந்திரபாகா . குசத்துவஜரின் மகளான மாண்டவி மற்றும் சுருதகீர்த்தி .....

சுருதகிர்தி மற்ற சகோதரிகளைப்போல் மிகவும் அழகானவள், புத்திசாலி, எதையும் ஆலோசித்து விட்டுத்தான் ஒரு முடிவுக்கு வருவாள் -

பேச வேண்டிய இடத்தில், பேச வேண்டிய வார்த்தைகளை முன்னதாகவே சரியாக அளந்து, மற்றவர்களுக்கு " இதைத்தான் எதிர்ப்பார்த்தேன் " என்று சொல்லும் அளவிற்கு திறம்பட பேசுபவள் -- 

வாள் சண்டை, குதிரையேற்றம், நீச்சல், மல் யுத்தம் போன்ற ஆண்களுக்கே சொந்தம் என்று கருதிக்கொண்டிருந்த அந்த காலக்கட்டத்தில் ஒரு பெண்ணாலும் இவைகளை எளிதாக செய்ய முடியும் என்று நிரூபித்தவள் - 

இதைத்தவிர தன் அக்கா மாண்டவியைப்போல் இசையிலும் முழு பயிற்சி பெற்றவள் - சீதை சுருதகிர்தியிடம் தான் அதிகமாக உரிமை எடுத்துக்கொள்வாள்

சுருதகிர்தி சொன்னாள் "மாண்டவி, ஊர்மிளா அக்கா, நம் அப்பா- குஷட்போஜாவும், ஜனகர் பெரியப்பாவும் பேசிக்கொண்டிருந்ததை தற்செயலாக கேட்டேன் - 

மாண்டவி உடனே ஊர்மிளாவிடம் - ஒட்டு கேட்டேன் என்று சொல்லாமல் எப்படி நாசுக்காக சொல்கிறாள் சுருதகிர்தி - பார்த்தாயா?? "  என்றாள். 

உடனே ஊர்மிளா - இப்படி நீ குறுக்கே பேசினால் அவள் சொல்ல வந்ததை சொல்லாமலே போய் விடுவாள் - கேட்போம் அவள் சொல்வதை ----- "கிர்தி! நீ சொல் - அவர்கள் என்ன பேசிக்கொண்டார்கள் ----?

ஜனகர் பெரியப்பாவை , அப்பா உற்சாகப்படுத்திக்கொண்டிருக்கும் போது சொன்னார் -- "அண்ணா --- ராமனால் மட்டுமே இந்த சிவதனுசுவை உடைக்க முடியும் -- தையிரயமாக இரு - உன் கண்களில் வரும் கண்ணீரை துடைத்துக்கொள் - 

நம் குழந்தைகள் அனைவரும் ராமனைப்பார்க்க தவறி உன்னையே பார்த்துக்கொண்டு உற்சாகமே இல்லாமல் உப்பரிகைகளில் அமர்ந்து இருக்கிறார்கள் --- உன் கண்ணீரை அவர்கள் பார்த்ததே இல்லை - இனியும் பார்க்கக்கூடாது ---

இந்த இரண்டு ராஜ குமாரர்களை பார்க்கும் போது எனக்கு ஒன்று தோன்றுகிறது --  ஊர்மிளாவை அவன் தம்பி லக்ஷ்மணனுக்கு மணம்  முடித்து விடலாம் ---  உனக்கு சம்மதம் தானே ??? "  ஜனகர் துள்ளி குதித்தார் - நான் நினைத்தேன், நீ சொல்லி விட்டாய் - என்ன இருந்தாலும் ஊர்மிளாவையும் ஒரு வார்த்தை கேட்டு விடலாம் - அவள் மனதில் வேறு ஆசைகள் இருக்கலாம் அல்லவா??

அதற்கு பிறகு என்ன பேசிக்கொண்டார்கள் என்று தெரியவில்லை - சந்தோஷத்தில் ஊர்மிளா அக்காவிற்கு இந்த நல்ல செய்தியை சொல்லலாம் என்று ஓடி வந்தேன் - இந்த நெஞ்சை திருடிய கள்வன் ராமனின் தம்பி லக்ஷ்மணன் தானே அக்கா??? "

உள்ளுக்குள் சந்தோஷம் வந்தாலும் அதையும் மீறி ஊர்மிளாவின் கண்களில் கண்ணீர் பெருகி அவள் நின்று கொண்டிருந்த உப்பரிகையை நனைத்தது......

கிர்தி உன்னால் எப்படி எப்பொழுதும் கலகலப்பாய் இருக்க முடிகிறது - மற்றவர்கள் எல்லோரும் நன்றாய் இருக்க வேண்டும் என்றே எப்படி எப்பொழுதும் நினைக்கத் தோன்றுகிறது - உனக்கு என்று ஆண்டவனிடம் ஒன்றுமே வேண்டிக்கொள்ள மாட்டாயா ....

ஊர்மிளா அக்கா --

--  வாசனைத் திராவியங்கள் நம்மை சுற்றி இருந்தால் அந்த நறுமணம் நம்மீதும் கொஞ்சம் ஒட்டிக்கொள்ளும் அதுபோலத்தான் - 

நம்மை சுற்றி எல்லோரும் மகிழ்ச்சியாகவும் சந்தோஷமாகவும் இருந்தால் நம்மையும் அந்த மகிழ்ச்சியும் சந்தோஷமும் கொஞ்சம் ஒட்டிக்கொள்ளும் - நாம் அதை தேடிப்போக தேவை இல்லை ...

திகைத்துப்போனாள் ஊர்மிளா - இப்படியும் ஒரு பெண்ணா என்றே!!

ஊர்மிளாவிடம் சொன்னாள் கிர்தி - 

அக்கா நீங்களும் நானும் விசேஷதரதர்மத்தை பின்பற்றுபவர்களை திருமணம்  செய்துகொள்ளப்போகிறோம்.

ஊர்மிளா கேட்டாள் --- அது என்ன அம்மா விசேஷதர தர்மம் - கேள்விப்பட்டதே இல்லையே ---- 

சொல்கிறேன் அக்கா பகவானை விட அவருடைய அடியார்களுக்குத் தொண்டு செய்வதே முக்கியம் எனக் கருதுவது விசேஷதரதர்மம்.

உங்கள் லக்ஷ்மணனும் என் சத்ருகனனும்  பாகவத உத்தமனாகிய ராமனுக்கும் ,பரதனுக்கும்  தொண்டு செய்தே கரையேறி விடப்போகிறவர்கள் . அடியவர்களுக்கு தொண்டு செய்வதுதான் பெரும் பாக்கியம் ஊர்மிளா அக்கா ...

நாட்கள் ஓடுகின்றன

பரதன் சதுர்கனனிடம் சொல்கிறேன் -- தம்பி நான் அயோத்திக்குள் வரமாட்டேன் 14 வருடங்கள் நான் ராமன் கொடுத்த பாதுகைகளைக்கொண்டு அவன் சார்பில் அயோத்தியை பார்த்துக்கொள்கிறேன் --- நீ அயோத்தி சென்று அரசாட்சியை மேற்கொள் ..... உனக்கு எந்த தடையும் இல்லை - உன்னை வெறுப்போர் இல்லை , கண்டு மிதிப்போர் இல்லை அங்கே

மிகுந்த மனக்குழப்பத்துடன் சத்ருகன் வருகிறான் - 

எதிரே சுருதகிர்தி   ----- 

லக்ஷ்மணனுக்கு சாபம் இல்லை --- அவன் இங்கே இருந்திருக்கலாமே ஏன் ராமனுடன் காடு சென்றான் ?  அண்ணனனுக்கு சேவை செய்ய -

நீங்கள் இருவரும் இரட்டையர்கள் - அதே ரத்தம் உங்கள் உடம்பிலும் ஓடும் போது  ஆயிரம் ராமனானாலும் ஈடு கொடுக்க முடியாத பரதனுக்கு சேவை தாங்கள் தானே செய்ய வேண்டும் -- 

அது நம் இருவருக்கும் கிடைத்த வரம் அல்லவா? --- 14 வருடங்கள் முடிந்து ராமன் வரவில்லையென்றால் பரதண்ணா ஆத்ம தியாக செய்வதாய் உள்ளான் - மன உளைச்சல்கள் அதிகம் உள்ளவன் பரதண்ணா --- 

அவனுக்கு நீங்கள் தான் தாயாக  அருகில் இருந்து மனோதயிரயம் தரவேண்டும் --- 

பாவம் பரதண்ணா --- தந்தையால் சிதை மூட்டும்  பாக்கியம் கிடைக்கப்பெறாதவன் --- தாய் அழியாத அவமானத்தை அவனுக்கு கொடுத்துவிட்டாள் --- நீங்கள் தான் அண்ணாவின் தாய் தந்தை ....

சுருதகிர்தி   - உன்னை அடைய என்ன பாக்கியம் செய்தேன் ? என் கடமையை சரியான நேரத்தில் நினைவு படுத்தினாய் --- இனி பரதண்ணாவிற்கு இனி நான் தான் பாதுகாப்பு - அதனால் -----

புரிகிறது  நாதா --- நீங்கள் இருவரும் 14 வருடம் உங்கள் இளமையை தியாகம் செய்ததை நாங்களும் செய்கிறோம் - 

பெண்களால் முடியாதது என்று ஒன்றுமே இல்லை -- 

நீங்கள் அயோத்திக்கு திரும்பி வரும் வழி உங்கள் இருவருக்காகவும் , காட்டில் உள்ள மூவருக்காகவும் அங்கே அவர்களுக்கு உதவி செய்துகொண்டிருக்கும் அனைத்து நல்ல உள்ளங்களுக்காகவும் நான் 14 வருடங்கள் கௌரி நோன்பு பூத்து வழிப்படப்போகிறேன் --- 

தாய்மார்கள் மூவரையும்  மாண்டவி உஊர்மிளா அக்காக்களுடன் சேர்ந்து நன்றாக பார்த்துக்கொள்கிறோம் - 

சீதையுடன் பிறந்தவர்கள் நாங்கள் மூவரும் --- அதனால் எல்லோரும் எப்பவும் நன்றாக இருப்பார்கள் ...

கைகேயி ராமனை மட்டுமே காட்டுக்கு போ என்றாள் --- அந்த தண்டனையை தங்களுக்கும் பிரித்துக்கொண்டனர் பரதனும் லக்ஷ்மணனும் --- 

அதிலே பாரிஜாத பூக்களாக அவர்களுக்கு மலர்ந்தவர்கள் சீதையும் , ஊர்மிளாவும் மாண்டவியும் சுருதகிர்தி சந்நியாசம் பூண்ட ராஜமாதாக்கள்

அம்மா யார் யாரை மிஞ்சினார்கள் தியாகத்தில் என்றே சொல்ல முடியவில்லை --- இவர்கள் வெறும் பெண்கள் அல்ல தாயே பெண் உருவத்தில் வந்த தெய்வங்கள்

தியாகம் செய்வதில் எல்லா பெண்களுமே பெண் உருவில் வந்த தெய்வங்கள் தான் ரவி!!

மறைந்தாள் மாணிக்க மூக்குத்திக்காரி ---- மாய்ந்துபோனேன் இவர்களது பெருமைகளை எண்ணி