பச்சைப்புடவைக்காரி - சீதையின் கண்களால் தெரியக்கண்டேன் ராமா ! 21 -(246)

                                                 பச்சைப்புடவைக்காரி

என் எண்ணங்கள்

சீதையின் கண்களால் தெரியக்கண்டேன் ராமா ! 21

(246) 👍👍👍💥💥💥

வாயு பகவான் தன்  மகனை தாலாட்டியதில்லை குழந்தையாக இருக்கும் போது - அவனுக்கு அந்த குறை அடிக்கடி எட்டிப்பார்க்கும் - 

இன்று கொஞ்சமும் எதிர்பாராமல் அவனுக்கு அந்த அதிர்ஷ்ட்டம் அடித்தது -- 

தன்  கரங்களால் அவனை தூக்கிக்கொண்டான் - அவன் முதுகை  வருடிவிட்டான் --- 

இதமான காற்றை சுகந்தம் நிறைந்த காற்றை அவனுடன் பறக்கவிட்டான் - 

நதியில் விளையாடி கொடியில் தலை சீவிய தென்றல் அனுமனுடன் இலங்கைக்கு பயணமானது ..

மலை குறுக்கிட்டது

விண்ணில் பறந்தபோது எதுவும் கண்ணில் படவில்லை; 

கொண்ட கொள்கை அண்ட முகட்டைத் தாவ உதவியது. கடலிலிருந்து மலை ஒன்று முளைத்தது; அது கண்டு அவன் மலைத்துப் போனான்; 

அவனோடு போட்டி போட்டிக் கொண்டு அது உயர உயர நிமிர்ந்தது; 

இவன் கால்பட்டு அதன் தலை சிதறியது; அது தலை கீழாய் உருண்டது; 

அசுரன் தலையில் கால் வைக்கும் காளிபோல் அதன்மீது நின்று, காளிங்க நர்த்தனம் ஆடினான்; 

அது தன் உச்சியை அடக்கிக் கொண்டது; மானுடவடிவம் கொண்டு அவனிடம் வந்து மண்டியிட்டது. அதனை அண்ட ஒட்டாமல் அவன் அகலச் சொன்றான்.

“நீ யார்? ஏன் தொடர்கின்றாய்?” என்று வினவினான்

“நன்றி உடையேன்; அதனால், உன்னை நயக்கின்றேன்” என்றது.

“வெற்றியுடைய செய்தி இருந்தால் சொல்; வேகமாகப் போக வேண்டும்” என்றான்.

“மைந்நாகம் என்பது என் பெயர்; சிறகுகள் பெற்றிருந்தேன்; என் சிறகுகளை அறுக்க இந்திரன் என்னைத் தொடர்ந்தான்; நான் வேகமாய்ப் பறந்து செல்ல உன் தந்தை உதவினான்” என்றது.

காற்றில் மிதக்கும் கவிதையாய் இருந்தது அந்த சொற்கள் அவனுக்கு.

“நான் காற்றுக்குச் செய்யும் வந்தனை இது; நீ அதன் மைந்தன், இங்கு இருந்து உண்டு களைப்பாறிச் செல்க” என்றது.

“தான் காற்றின் மைந்தன் என்பதால் தன்னை உபசரிக்கக் கடலுள் மறைந்திருந்த மைந்நாக மலை மேல் எழுந்தது” என்பதை அறிந்தான் அனுமன்.

“நன்றி; நான் உல்லாசப் பயணம் மேற்கொண்டு உலகம் சுற்றச் செல்லவில்லை; கடமை எனக்குக் காத்திருக்கிறது; கடலைக் கடந்து காகுத்தன் துணைவி யைக் காண வேண்டும்; வேகமாகச் செல்கிறேன்; வழிவிடு” என்றான்.

அதன் வேண்டுகோளை ஏற்றுத் திரும்பி வரும்பொழுது தங்குவதாய்த் தெரிவித்தான். நந்தனுக்கு வழிவிட்ட நந்தியாய் அது வழிவிட்டுக் கடலுள் ஆழ்ந்தது.

சுரசை தடுத்தல்

அனுமன் ஆரணங்கினைக் கண்டு அறியக் கடலைக் கடக்கும் ஆற்றலும், அரக்கரை எதிர்க்கும் வீரமும் உள்ளனவா? என்று அறிய விண்ணிடை வாழும் தேவர் விரும்பினர். அதற்காகச் சுரசை என்ற அரமகள் ஒருத்தியை அரக்கி வடிவில் அவன்முன் அனுப்பி வைத்தனர். அவள் கடற்புயலை முன்நின்று தடுக்கும் பெருமலை போலக் குறுக்கே நின்றான்.

“அஞ்சனை மகனே! அரக்கி மகள் நான்; கோரப் பசியால் சோர்வுற்று இருக்கிறேன்; உன்னைத் தின்று சுவை காண விழைகிறேன்” என்றாள்.

பேருருவம் கொண்டு இடைமறித்த அவள், அங்காந்து நிற்க அவள் வாயில் புகுந்து வெளியேறினான்; உருவத்தைச் சுருக்கி, வாயுள்ளே புகுந்து வெளியே வந்து பிறகு உடம்பைப் பெருக்கிக் கொண்டான்; 

பேருருவம் படைத்த அவன், சிற்றுருவம் படைக்கவும் வல்லன் என்பதைக் காட்டினான்.

அங்கார தாரகை

அடுத்து அவனைத் தடுத்து நிறுத்தினாள் அங்கார தாரகை என்னும் அரக்கி ஒருத்தி; அவளைக் கண்டு அவன் இரக்கம் காட்டவில்லை; 

அவன் வாயுள் புகுந்து வயிற்றைக் கிழித்துக் கொண்டு வெளியே வந்தான்; அவன் பறக்கும் காற்றாடியானான்; அவனைத் தொடர்ந்து நூலாக அவள் குடல் பின் தொடர்ந்தது.

தடைகள் மூன்றும் அவனிடம் விடைபெற்றுக் கொண்டன. கடலைக் கடந்த அவன் கால்கள் பவழ மலையில் பதிவு செய்தன; அம் மலை இலங்கையின் எல்லையில் இருந்தது.

காவல் தெய்வம்

காவல் தெய்வம் ஒருத்தி இரவணன் ஏவலை ஏற்று அங்கு நின்று தடுத்தாள்.

“பொழில் சூழ்ந்த கடலை உடைய இலங்கை யில் உனக்கு என்ன வேலை?” என்று கேட்டான்.

“காலை மாலை இங்கு நீ காவல் நிற்பது ஏன்?”” என்று கேட்டான்.

“அது என் கடமை; நான் காவல் தெய்வம்; நீ இதைக் கடக்க முடியாது” என்றாள். இருவரும் கை கலந்தனர். அவன் அவள் தாக்க அவள் அழகிய பெண்ணாய் அவன் முன் நின்றாள்

“கண்ணைப் பறிக்கும் அழகுடைய பெண்ணே நீ யார்?” என்றான்.

“எழில் கொஞ்சம் நகரைப் படைத்த நாளில் நான்முகன் என்னைக் காவலுக்கு வைத்தான்; அவன் ஏவலுக்குப் பணிந்து உன்னை எதிர்த்து நின்றேன்; 

அஞ்சனை மகனே! உன் அங்கைபட்டதும் என் கடமையை முடித்துக் கொண்டேன்; கொடுமை நீங்கி அறம் தழைக்கும்; 

இனித் தீமைகள் ஒழியும் காலம் அணுகிவிட்டது. இச் சித்தரநகர், இனிச் சிதைவடையும்” என்று கூறி வழி விட்டு, விடுதலை பெற்றாள்.

அம்மா அருமை -- எப்படி உன்னை புகழ்வது என்றே புரியவில்லை - ரவி அனுமனை புகழுங்கள் என்னை அல்ல 

கல்பனாரஹிதா, कल्पना-रहिता  -    சத்ய ஸ்வரூபி, ஸ்ரீ லலிதாம்பிகை கற்பனைகள் நிரம்பியவள்  அதே நேரம் அவை இல்லாதவளாகவும் தோன்றுபவள். சத்யம் நிரம்பிய இடத்தில் கற்பனைக்கு இடம் ஏது? கல்பனா ரஹிதா வை  பிரித்து அர்த்தம் சொல்வதுண்டு  கல்ப- நர-ஹிதா -  கல்பம் என்றால்  ப்ரளயகாலம்,  அப்போது நரர்களுக்கு உதவிசெய்ய தனது கர்ப்பத்தில்  ஜீவன்களை பாதுகாத்து வளர்த்து அளித்தவள்  என்று பொருள் படும்.   ஸமஸ்க்ரிதம்  ஒரு  அளவற்ற சிறந்த மொழி என்பதற்கு இந்த சிறிய உதாரணமே போதும். பிரித்து பதம் சொல்லும்போது தனித்வம், மஹத்வம்,  விளங்கும்.

\

காஷ்டா   काष्ठा -  எது  வளர்ச்சியின் எல்லையோ,   அது வரை மனித முயற்சி தொடரும்.   பிரம்மத்தை தாண்டி எதுவும் இல்லை.  அதை நாடுவது தான் ரிஷிகளின் முயற்சி.  பெரிதிலிருந்து சிறியதற்கு  தேடல்.  அண்டத்திலிருந்து அணுவுக்கு  நாட்டம்.  காஷ்டா என்பது ஒரு அளவு.  1.60 வினாடி ஒரு காஷ்டா என்பார்கள்.  ஒரு முறை கண் சிமிட்டும் நேரத்தை குறிக்கும்.  யோகிகளின் சக்தி காஷ்டாவில் கணக்கிடப்படும்.  அவ்வளவு சீக்கிரம்.  அவர்கள் அடையும் பாதை எளிதல்ல,  முள்ளும் கல்லும்  நிறைந்து கத்திமுனையில் நடப்பது போல  என்கிறது கடோபநிஷத் (I.iii.14).

அகாந்தா  अकान्ता -  ஸ்ரீ லலிதை  பாபங்களை அழிப்பவள். நல்ல கர்மாக்களை செய்ய வழிகாட்டுபவள்.  என்னைச்  சரணடை. உன் கர்மாக்களை பந்தமின்றி  முடித்து பலனை என்னிடம் விட்டு விட்டு

 என்னைச் சரணடை.  உன் பாபங்களை விலக்குவது எனது வேலையாகிவிடும். எதற்காக  கவலை உனக்கு ? என்கிறார் கிருஷ்ணன் கீதையில்  (XVIII.66.).    இதைத்தான் அம்பாள் செய்கிறாள்.

காந்தார்த  விக்ரஹா  कान्तार्ध-विग्रहा  -  அம்பாள் அர்த்த நாரி . பாதி பரமசிவன். காந்தன் சிவன்.  புருஷன் ப்ரக்ரிதி சேர்க்கை.  சாந்தோக்ய உபநிஷத் (III.xii.6)    “புருஷனான  சிவன் பெருமை பெரியது. பிரபஞ்ச ஜீவன்கள்  அவனில் ஒரு கால் பாகம்.  மற்ற முக்கால் பாகம்  ஸ்வர்கத்தில் அம்ருதம் '' என்கிறது.  அம்ருதம் அம்பாள்.”

அனுமனைப்பற்றிய ஒரு அறியாத விஷயத்தை நாளை சொல்கிறேன் --- அன்னையின் புன்னகை பொன் நகையைக்காட்டிலும் ஆயிரம் மடங்கு இல்லை இல்லை கோடி மடங்கு இல்லை இல்லை அளவிடமுடியாத அளவில்  மின்னியது சூரிய ஒளிபோல் - சுந்தரி மறைந்தாள் .