பச்சைப்புடவைக்காரி - சீதையின் கண்களால் தெரியக்கண்டேன் ராமா ! 21 -247

                                             பச்சைப்புடவைக்காரி

என் எண்ணங்கள்

சீதையின் கண்களால் தெரியக்கண்டேன் ராமா ! 22

(247) 👍👍👍💥💥💥

ரவி  ராமன் மற்ற தெய்வங்களுக்கு சற்றே மாறுபட்டவர் என்றால் நீ நம்புவாயா ? இதை அனுமன் தான் உலகிற்கு எடுத்துக்காட்டினான் -- சொல்கிறேன் கேள் 

மற்ற எல்லாத் தெய்வங்களும் கரங்களினால் அபய முத்திரைகளை காண்பிக்கும் - பாதங்களினால் அசுரர்களை எட்டி உதைக்கும் -- ஈசன் தன் திருக்களினால் காலனை எட்டி உதைத்தான் - 

வாமனன் தன்  பாதத்தினால் அரக்க குணம் கொண்ட மகாபலி சக்கரவர்த்தியை பாதாள உலகிற்கு செல்லுமாறு அழுத்தினான் -- 

மகிஷாசுர மர்த்தினி மகிஷனை காலால் உதைத்தாள் - 

இப்படி கால்களை ஒரு உதைக்கும் கருவிகளாவே மற்றது தெய்வங்கள் உபயோகிக்க ராமன் மட்டும் சற்றே மாறுபட்டு நிற்கிறான் 

இங்கே அனுமன் ராமனை மாற்றிப்பாடுகிறான் -

- எப்படி -- ராமா அபயம் தரக்கூடிய உன் கரங்களில் நீ  அழிக்கும் வில்லை ஏந்தியிருக்கிறாய் -- 

எட்டி உதைக்கவேண்டிய கால்களினால்  கருணை மழை பொழிகிறாய் ( அகல்யை சாப விமோசனம் )  

ராமனைப்போலவே பரமேஸ்வரனும் தன் பாதங்களை மாணிக்க வாசகரின் சிரசில் வைத்து ஞானத்தை அருளினார் . 

ராமன் ஏகபத்தினி விரதனாக இருந்தாலும் அவன் கதை பல பெண்களால் பின்னப்பட்டு உள்ளது -- 

அம்மா புரியவில்லையே ..  

அம்மாவின் பார்வை என் தோட்டத்தில் இருந்த வாழை மரங்களிலில்  முக்கியமாக வாழ பட்டைகள் மீது லயித்தது - புரிந்துகொண்டேன் என்னைப்பற்றி என்ன நினைக்கிறாள் என்று ... 

பிறப்பால் ஒரு பெண் - கௌசல்யா 

வளர்ப்பால் மூன்று பெண் -  கௌசல்யா , சுமித்ரா , கைகேயி 

கெட்ட நினைப்பால்  ஒரு பெண் - கூனி 

துடிப்பால்  ஒரு பெண் - கைகேயி 

முதல் அம்புக்கு உணவாய் ஒரு பெண் - தாடகி 

திருவடி தாமரைக்கு ஒரு பெண் - அகல்யா 

மனத்தால் ஒரு பெண் - சீதை 

மான பங்கத்தால் ஒரு பெண் - சூர்ப்பனகை 

வாலி போனதால்  தாலி இழந்த ஒரு பெண் -- தாரை 

பழம் கொடுத்து முக்தி அடைந்த ஒரு பெண் - சபரி 

தசமுகனை முகம் இல்லாமல் செய்ததினால் வாழ்வு இழந்த பெண் - மண்டோதரி 

அரசாட்சியினால் ஒரு பெண் -  பூமாதேவி  ( ராமனின் ஆட்சி அயோத்தி மட்டும் இல்ல பாரதமே அவன் எல்லைக்குள் அடங்கி இருந்தது )

கண்ணனை விட  அதிகமாக பெண்களை சந்தித்தவன் ராமன் -- ஆனால் கடைசி வரை சீதை மட்டுமே அவன் உயிர்த்துணையாய் இருந்தாள் 

அம்மா இந்த கண்ணோட்டம் மிகவும் அருமை 

சரி வா அனுமனை பார்ப்போம் 

ஊர் தேடுதல்

பெண்ணை ஒதுக்கி வாழ்ந்தவன், பெண்ணைத் தேடும் பணியில் அமர்ந்தான். இது ஒரு புதுமையாய் இருந்தது. 

இராமன் உரைத்த அடையாளம் அவனுக்கு வரைபடமாய் விளங்கியது. சீதை என்னும் கோதை, எழில் மிகு ஒவியமாய் அவன் மனத்தில் பதிந்திருந்தாள். 

வழியில் காணும் பெண்களை அவன் விழிகள் சந்தித்தன. அழகு என்பதற்கு அடையாளம் எதுவும் அவன் கண்ணில் படவில்லை. அரக்கியர் இடையே அணங்கனைய மகளாகிய சீதையைக் காண முடியும் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது.

தப்பித் தவறி நங்கையர் இளமையோடும் எழிலோடும் தென்பட்டால் தான் எழுதி வைத்த சித்திரம் கொண்டு அவர்களை விசித்திரமாய்ப் பார்த்து வந்தான்.

உறங்குகின்ற கும்பகர்ணன்

அநுமன் பார்வை கும்பகருணன் மாளிகைப் பக்கம் சென்றது. மலை ஒன்று உருண்டு கிடப்பதைப் பார்த்தான்; அதன் தோற்றத்தைக் கண்டு வியந்தான்; பேருருவம் படைத்த அது நின்றால் எப்படி இருக்கும்? என்று நினைத்தான். மலையின் உருவை அவன் உருவில் வைத்துப் பார்த்தான்; 

தின்பதற்கே பிறந்தவன் அவன், என்பதை அறிந்தான். ஊனும் கள்ளும் உண்டபின் அவன் உறக்கம் கொண்டவனாய்க் காணப்பட்டான். அவன் குறட்டை விட்டுக்கொண்டு உறங்குவதைப் பார்த்தான். ‘பேரரசன் ஒருவன் இப்படிப் பெருந்துயில் பெற்றிருக்க முடியாது’ என்பதால் அவன் இராவணனாய் இருக்க முடியாது என்று தெளிந்தான்.

வீடணன் இருக்கை

அடுத்து அவன் இளவல் வீடணன் மாளிகையை அடைந்தான்; வனப்பும் அழகும் அந்த மாளிகை பெற்றிருந்தது; அங்கே அரக்க வடிவில் ஒரு அசோகனைக் கண்டான்; கறுப்பு நிறத்தில் வெள்ளை உள்ளம் குடி கொண்டிருப்பதைக் காண முடிந்தது; 

நீதியும் அறமும் அவனிடம் இடம் வேண்டிக் குடிகொண்டிருந்ததைக் காண முடிந்தது; ‘பகை நடுவே உறவு கொள்ள ஒருவன் உளன்’ என்பதை அறிந்தான். ‘இவன் தப்பிப் பிறந்தவன்’ என்ற முடிவுக்கு வந்தான்; 

கும்பகர்ணன் தம்பி வீடணனாகத் தான் இருக்க வேண்டும் என்று அறிந்தான்; அவன் மீது இவன் கண்ணோட்டம் சென்றது; ‘இவன் பயன்படத் தக்கவன், என்று மதிப்பீடு செய்து கொண்டான்.

இந்திரசித்தன் மாளிகை

அடுத்து, இந்திரசித்தின் அரண்மனையை அடைந்தான்; ‘இவன் இந்திரனைச் சிறையிட்டவன்’ என்பதை முன்பே கேட்டு அறிந்திருக்கிறான்; அரக்கர் குலத்தில் அழகு உடைய இளைஞன் இருந்தது அவனுக்கு வியப்பை ஊட்டியது; அவனை முருகனாய்ப் பார்த்தான். 

‘இவனோடு நீண்ட போர் நிகழ்ந்த வேண்டிவரும்’ என்று மதித்தான்; “இவன் ஒரு மாவீரனாய் இருக்க வேண்டும்” என்று கண்டான்; இவனைப் போன்ற வீரர் இருப்பதால்தான் இராவணன் வலிமை மிக்கவனாய் இருக்கிறான், என முடிவு செய்தான்.

மண்டோதரியைக் கண்டான்

வித்தியாதர மகளிர் உறையும் தெருக்களைக் கடந்தான், மண்டோதரி தங்கி இருந்த மண்டபத்தை அடைந்தான்; ‘சீதையிடம் இருக்கத் தக்க வனப்பும் எழிலும் அவளிடம் இருப்பதைக் கண்டு, அங்கு அவளைக் காண முடியும்’ என்று நம்பிக்கை கொண்டான்; 

அங்கே மண்டோதரி கண் அயர்ந்து உறங்கிக் கிடந்தாள்; மயன் மகளாகிய மண்டோதரியைச் ‘சனகன் மகள்’ என்று தவறாய் நினைத்தான்; ‘சுகபோக சுந்தரியாக மாறி விட்டாளோ?’ என்று மயங்கினான்; 

சோர்ந்த குழலும், கலைந்த துயிலும், அயர்ந்த முகமும், ஜீவனற்ற முகப் பொலிவும் அவள் மண்டோதரி என்பதை உணர்த்தின. ‘நலம் மிக்க நங்கை ஒருத்தி மனைவியாய் இருக்க, மற்றொருத்தியை இவன் நாடுகிறானே’ என்று வியந்தான்.

இராவணன் மாளிகை

அடுத்தது அவன் அடைந்தது இராவணன் மாளிகை; அரம்பையர் அவன் அடிகளை வருடிக் கொண்டிருந்தனர். உறக்கம் கலைந்த நிலையில் அவன் காணப்பட்டான். நெருப்பை மடியில் கட்டிக்கொண்டு, அவனால் எப்படி அமைதியாய் உறங்கமுடியும்? சீதையை நெஞ்சில் வைத்தவன், நெருப்பு வைத்த பஞ்சாய் எரிந்து அழிந்துகொண்டிருந்தான்.

அரக்கனைக் கண்ட அனுமன் பதைபதைத்தான்; அவன் பத்துத் தலைகளையும் கிள்ளி எறிந்து, பந்தாட விரும்பினான்; ‘அவனை வென்று சீதையை மீட்பதை விடக் கொன்று முடிப்பதேமேல்’ என்று நினைத்தான்; நின்று நிதானமாய் நினைத்துப் பார்த்தான்; ‘கண்டு வரச் சொல்லி அனுப்பப்பட்டவனே தவிரக் கொண்டு வரச் சொல்லப்பட்டேன் இல்லை’ என்பதை நினைந்தான். 

‘எல்லை மீறிய தொல்லைகளை விளைவிப்பது நல்லது அன்று’ என்ற முடிவுக்கு வந்தான்; “இராமன் வீரத்துக்கு விளைநிலம் வேண்டும்” என்பதற்காக அவனை விட்டு வைத்து எட்டிச் சென்றான்.

‘கட்டிய கட்டிடங்களில் சீதை கால்அடி வைக்க வில்லை; என்பதை அறிந்தான்; அவன் சுற்றாத இடமே இல்லை; எட்டிப்பாராத மாளிகை இல்லை; அவனுக்கே அலுப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது; ‘சலிப்பதால் பயனில்லை’ என்று பயணத்தை மேலும் தொடர்ந்தான்.

கழுகின் வேந்தனாகிய தொழத் தக்க சம்பாதி என்பான் சொன்ன உறுதிமொழி அவனுக்கு நம்பிக்கை அளித்தது. ‘இலங்கையில்தான் அந்த ஏந்திழையாள் சிறைவைக்கப் பட்டிருக்கிறாள்’ என்று கூறியதில் தவறு இருக்காது, என்ற முடிவுக்கு வந்தான்.

பாய்ந்து ஒடும் அவன் கால்கள் மரங்களையும் மாட மாளிகைகளையும் தாவின. புள்ளினம் பறந்து திரிவதும் பூக்கள் நிறைந்ததும்ாகிய சோலை ஒன்று காணப்பட்டது. காக்கை திரியும் தோற்றம் கண்டு, அவன் சோகம் தீர்க்கும் அசோகவனத்தைக் கண்டான்.

அம்மா கம்பனும் உங்கள் அருள் இன்றி ஒரு கவி நயம் கொண்ட ராமாயணத்தை படைத்திருக்கவே முடியாது 

சிரித்தாள் அன்னை- சிதறி ஓடின முத்துக்கள் , மாணிக்கங்கள் --- அவள் அருள் இருக்கும் பொது மதி மயக்கும் இந்த கற்கள் வேண்டாமே என்றே என் மதி சொன்னது - மதி சூடியவள் இன்னும் அதிகமாக புன்னகைத்தே மதி கொண்டவனோடு திருவண்ணாமலை ஜோதி என கலந்தாள் 

ஸ்வஸ்தா  स्वस्था   ஸ்வஸ்தமாக இருப்பது  என்றால் இயற்கையாக எந்த உபாதையும் இல்லாமல் உள்ளமும்  உடலும் ஒன்றி சௌக்கியமாக இருப்பவள்.  எவ்வுயிரும்  தானேயாக   இருப்பவள்.  ஒரு தடவை சின்ன குழந்தை விநாயகன் ஒரு பூனையோடு விளையாடி அதன் உடலில் சில கீறல்கள் காயங்கள் உண்டானது.   சற்று நேரம்  கழித்து  அம்மா  பார்வதியிடம் சென்ற போது  அவள் முகத்தில் கை கால்களில் உடலில் கீறல்களும், ரத்த காயங்களும் கண்டு அதிர்ச்சி அடைந்தான். ''அம்மா யார் உனக்கு தீங்கு செய்தது. உன்னை காயப்படுத்தியது?  

'' வேறு யார் நீ  தான்?  அந்த பூனையை துன்புறுத்தினாய். அதன் உடலிலும்  நான் இருக்கிறேனே.  ஆகவே  எந்த உயிர்க்கு துன்பம் விளைந்தாலும் அது எனக்கு விளைந்தது ஆகும். நல்லதும்  அப்படியே'' என்றாள்  உமை.

ஸ்வபாவமதுரா   स्वभाव-मधुरा  -  இயற்கையாகவே  அம்பாள் ம்ருது பாஷிணி.  கவர்ச்சியாக  காந்தமாக  கிரஹிப்பவள்.  ஞானிகளுக்கு ஒளிவிளக்கானவள் .

தீரா धीरा  - சக்தி ஸ்வரூபம்.  இங்கு சக்தி   வெறும் புஜபலம் அல்ல. ஞான சக்தி. அவள் இச்சா  சக்தி, க்ரியா சக்தி ஞானசக்தி அல்லவா.  அதனால் தானே அவளை திரிசக்தி என்கிறோம்.

தீர ஸமர்சிதா  धीर-समर्चिता  பண்டிதர்கள், கற்றோர்,வித்துவான்கள்  போற்றுபவள்.  சகல ஞானமும் பெற வேண்டுவோர் வணங்கும்  அம்பாள்.